Szept 15 ~ Polowanie.

-No mów rzesz... – mówię do telefonu.
-Prawda jest taka, że ja i Vince wychowaliśmy się razem - pada w odpowiedzi i słyszę jak Victoria wzdycha ciężko.
-No, czyli mieszkaliście po sąsiedzku.

-Nie. Razem.

-Co razem?

-Razem mieszkaliśmy.

-Czyli to był taki dom wielorodzinny, czy coś?

-Nie... Kurczę, nie powinnam tego mówić.

-Oj no weź! – upieram się. – Teraz już nie możesz się wycofać. Przecież nie przyznam się, że coś wiem.

-Tylko Vince z nami mieszkał. W zasadzie od małego, więc byliśmy wychowani jak rodzeństwo. Stąd tak dobrze się znamy.

-Ojej... Dlaczego...

-W jego domu było nieciekawie. Jego tata pił, potem trafił do więzienia za jakieś oszustwa podatkowe, a mama miała depresję. No, a że moja mama i jego tata są rodzeństwem, to wzięliśmy go do siebie. 

-Nie miałam pojęcia...

Jestem w ciężkim szoku. I jakoś tak mi głupio. Nie przypuszczałam, że dowiem się czegoś takiego. Może i Vincent nie miał źle, ale sama świadomość musiała być taka sobie. Teraz trochę mu współczuję

-Oczywiście, że nie wiesz, bo to była tajemnica. Nikt poza mną o tym nie wiedział. Teraz wiesz ty.

-I pomyśleć, że na zdjęciu oboje wyglądaliście tak radośnie.

-Nie miał z nami źle. Tak sądzę. Jest właściwie moim bratem. Po prostu.

-Ale sam fakt...

-Nie próbuj mu współczuć. Zachowuj się jakby nigdy nic, a najlepiej zapomnij, co ci powiedziałam. Jak będziesz uważać, co mówisz to on się zorientuje.

-Dobra – mruczę, wciąż lekko przybita. – Nie dam po sobie poznać, że coś wiem.

-On naprawdę nie jest zły. Potrafi czasem dopiec i często robi to specjalnie, ale naprawdę nie jest zły. Jeśli poznasz go bliżej na pewno...

-Nie musisz nic tłumaczyć. Dzięki, że mi powiedziałaś. Będę już kończyć, bo ktoś się do mnie dobija. Pa.

Faktycznie, ledwo kończę rozmowę z Victorią, mój telefon dzwoni. Patrzę na ekran i naciskam zieloną słuchawkę.

-No, cześć mamo.

-W ogóle się już nie odzywasz i nawet dodzwonić się nie mogę!

-Przepraszam, gadałam z koleżanką.

-W takim razie w porządku...

-W ogóle wiele się ostatnio działo. Poznałam jeszcze więcej nowych ludzi. Chociaż nie wszyscy są fajni. Ale nie narzekam.

-A uczysz się?

-Tak, mamo. Uczę się.

-I mam nadzieję, że nie szlajasz się po nocach.

-...Nie mamo, nie szlajam się po nocach.

-Ubierasz się ciepło?

-Tak. Ubieram się ciepło.

-A co ty masz taki głos?

-Nic... Cieszę się, że dzwonisz – stwierdzam wreszcie. – Już nie mogę doczekać się świąt. Wreszcie się zobaczymy.

-Wygląda na to, że te studia dobrze ci zrobiły – śmieje się mama. – Ja też się za tobą stęskniłam skarbie. Odliczam dni.

-Nom. Ja też, ale jeszcze zostało trochę czasu.

-No dobrze słonko. Przepraszam cię, ale muszę kończyć. Jestem w pracy. Chciałam tylko usłyszeć, co u ciebie.

-W porządku. Ja muszę jeszcze... Pouczyć się.

-Trzymaj się.

-No. Ty też.

Wreszcie zapada zmrok i jak zawsze wymykam się z mieszkania. Po jakimś czasie błądzenia natykam się na jakąś grupę. Dłuższą chwilę sterczę obserwując ich z dystansu. Nie wiem, jak zapytać ich o czarnego psa. Jak powinnam zacząć rozmowę? Wciąż jest też szansa, że to nie kontrahenci.

-Ej to ta dziewczyna z kiedyś...

-Faktycznie.

Zauważają mnie, rozwiewając moje wątpliwości. I to nawet ci sami, co poprzednio. Bez chwili wahania podchodzę bliżej, a oni bacznie obserwują każdy mój ruch. Uśmiecham się i unoszę dłonie do góry, dając do zrozumienia, że nie mam złych intencji.

-Czego chcesz?

-Przyszłam pogadać.

-Pogadać?

-No, właściwie, chciałam o coś spytać.

-Niby dlaczego mielibyśmy odpowiedzieć.

-Cóż... Informacja za informację. Jeśli powiecie mi coś ciekawego, odwdzięczę się tym samym.

-Co takiego chcesz wiedzieć.

-Kręci się po mieście ktoś niebezpieczny?

-Wielu jest takich...

-Pytam poważnie. Ktoś wyjątkowo niebezpieczny? – pytam. – Albo inaczej... Czy wiecie może coś o osobie, która tworzy iluzję czarnego psa?

-To iluzja. Każdy kontrahent może taką stworzyć...

-Lepiej będzie jeśli zostawisz tą sprawę w spokoju – słyszę i ktoś wyłania się z mroku.

To ten sam chłopak, którego spotkałam poprzednio, gdy natknęłam się na tą bandę. Na głowie ma kaptur od kurtki, a szalik ma naciągnięty aż na nos. Nieco ciekawa, podchodzę bliżej, żeby mu się przyjrzeć. Dopiero, gdy stoimy twarzą w twarz dostrzegam coś niezwykłego. Jego oczy... Są różnego koloru. Jedno ciemnobrązowe, a drugie zielone.

-Heterochromia – mówi cicho. – Różnobarwność tęczówek.

-Łoł... To wygląda... Super – przyznaję. – Twoje oczy są niesamowite.

-Dziwne.

-Nie dziwne – protestuję. – Są przepiękne. – Chłopak mimowolnie parska śmiechem, widząc moje zafascynowanie. – Mówię poważnie. Jak możesz twierdzić, że są dziwne.

-Wracając do rzeczy... Pytałaś o iluzję czarnego psa.

-Tak. Wiesz coś?

-Tylko tyle, że lepiej trzymać się od niego z daleka.

-Nie mogę. Muszę dowiedzieć się kto to.

-Dlaczego?

-Bo raz go spotkałam – odpowiadam. – Właściwie dwa razy. Raz w nocy i szczerze mówiąc nie wiem jak to się stało, że wciąż żyję, a drugi raz pojawił się znienacka... Gdzieś... gdzie byłam. Nie widziałam go wtedy, ale nie mam, co do tego wątpliwości. Ta żądza krwi jest nie do opisania.

-...Nie wiem, kim jest, ale jeśli znowu go spotkasz, radzę ci uciekać. Nie prowokuj losu i unikaj miejsc, gdzie możesz go spotkać.

-Powiedz mi, co wiesz.

-Niewiele. Wiem tylko, że wcześniej wybiera swoje ofiary. Obserwuje je, a potem... – Wymowny ruch ręką w poprzek szyi, w zupełności wystarcza, by zobrazować mi, co dalej następuje.

-Ale to bez sensu...

-To nie kontrahent, tylko półcień.

-Półcień? – dziwię się.

-Musiałaś o tym słyszeć – stwierdza nieznajomy, a ja kiwam potakująco głową. – To półcień. One nie jedzą, ale niewiele pozostaje z ofiar.

-Po co to robią?

-Po co? Nie wiem... Mało które tak robią. Ten jeden prawdopodobnie... Traktuje to jak zabawę. Syci się strachem swoich ofiar.

-To chore... W dodatku kontrahentów... Nie, żeby masakrowanie ludzi było jakoś lepsze.

-Masz rację. To chore. Dlatego trzymaj się z daleka, jeśli ci życie miłe.

Chłodny ton chłopaka i przenikliwe spojrzenie dwubarwnych oczu, przyprawiają mnie o dreszcze. Zaczynam odczuwać dziwny niepokój, zwłaszcza teraz, gdy udało mi się zdobyć jakieś informacje. To przerażające, ale słowa nieznajomego utwierdzają mnie w przekonaniu, że miałam rację. To nie był przypadek, że spotkałam czarnego psa. Chcę odkryć jego tożsamość, ale obawiam się, że uda mi się to dopiero, gdy wybije moja ostatnia godzina.

-Powiedziałeś, że czarny pies obserwuje... Nawiązuje kontakt, czy obserwuje z daleka?

-Co ci to da?

-Jeśli jest blisko, może...

-Może co? Jeśli zorientuje się, że węszysz, skrócisz tylko swoje życie. Zresztą to może być ktokolwiek.

-Odpowiedz na moje pytanie.

-Nie.

-To nie. Sama go znajdę.

-I co zrobisz? - kpi nieznajomy.

-Pokażę mu, że bardzo fatalnie dobierał sobie ofiarę - śmieję się. 

Gdzieś we mnie kłębi się strach. Jak to się stało, że dałam się wciągnąć w ten syf? Chyba przyciągam kłopoty. Moje życie już raz pogrążyło się w chaosie, ale spodobało mi się tam. Zaprzyjaźniłam się z samotnością i oswoiłam noc. Nawet nie zauważyłam, gdy kolejna fala chaosu pochłonęła mnie doszczętnie. Nie ma już odwrotu, czuję to. Wpadłam w wir zdarzeń i możliwe, że nie mam wpływu na to, co będzie. To nic, bo chaos jest moim domem. Zapanuję nad nim, cokolwiek się wydarzy. Czarny pies stanie się moją ofiarą.

Dłonie zaciskam w pięści i mimowolnie uśmiecham się. Jestem w swoim żywiole. I czuję się doskonale, chociaż wiem, że nie ma odwrotu, że już się nie wywinę. Moje przeznaczenie mnie wzywa. Powietrze zdaje się wirować, ciężko się oddycha. Oto zaczyna się polowanie. Zwierzyna jest myśliwym, a myśliwy zwierzyną. 

***

Tym razem nieco krócej. Skończyła mi się wena, z resztą nie miałam ani czasu, ani możliwości zbytnio na pisanie. Jak dobrze pójdzie to następny rozdział będzie po prostu ciut dłuższy.