Szept 14 ~ Sympatia.

 Coś czuję, że po tym rozdziale niechybnie zginę, rozszarpana na strzępy... No nic. Zapraszam do czytania. Enjoycie!

***

-Wreszcie was znalazłam! – krzyczy Amy, biegnąc w naszą stronę.

-Pogadamy o tym kiedy indziej – szepcze Vincent.

-Nigdzie nie mogłam was znaleźć przez to zamieszanie...

-To ty gdzieś przepadłaś – zauważam spokojnie, ale nie kwapię się, żeby wstać z ławki, wciąż się jeszcze trzęsę. Amy nic nie wie, o czarnym psie i niech tak zostanie. – Ale dobrze, że się znalazłaś.

-Nom. Wszyscy poszli już do domów. Ale trochę się o ciebie martwiłam, Lucy. Jak widzę, niepotrzebnie. Świetnie się tu razem bawicie, co?

-Znowu jakieś brednie opowiadasz...  – mruczę, ale Amy już mnie nie słucha. 

-Vince, skończyłeś już przeprowadzkę?

-Przeniosłem tylko rzeczy. 

-Może mamy ci wraz z Lucy pomóc? Hm? Hm?

-Już go pytałam, nie chciał.

-Co? Czemu nie? Ej, w każdym mieszkaniu przyda się kobieca pomoc. 

-Poradzę sobie...

-No, ale zaprosisz nas chociaż na herbatę, co? 

-Amy, daj spokój... Nie będziemy się wpra...

-Zgoda – pada, zanim mogę dokończyć zdanie, więc patrzę na Vincenta z niedowierzaniem. – Chcecie zobaczyć mieszkanie, prawda? Jest niedaleko. 

-Nad czym tak myślisz, Lucy?

-Ona nie myśli, ona się zawiesza. 

Nie chce mi się nawet odpowiadać na tą zaczepkę i rzucam Vincentowi jedynie mordercze spojrzenie. Pogrążam się w własnych myślach, a właściwie przeklinam na siebie w duchu, że znowu dałam się zaskoczyć przez czarnego psa. Co gorsza sparaliżował mnie strach. Wiem, że nie mogę uciekać, ale dopóki nic nie wiem, nie mogę nic zrobić. To oznacza, że muszę zebrać informacje. I w ten sposób postanawiam, że tej nocy wybiorę się na mały zwiad. Ktoś musi coś wiedzieć.

-Uważaj, do licha, zaraz wpadniesz na słup – warczy Vincent, ciągnąc mnie za ramię.

-Huh? – Patrzę na niego zdezorientowana. – Słup?

-Tak. Słup. Wysoki. Z liniami wysokiego napięcia... Tam płynie prąd. Wiesz co to?

-Oczywiście, że wiem!

-To uważaj jak łazisz. Wiochę nam robisz.

-Uwielbiam na was patrzeć – ekscytuje się Amy, a ja wywracam oczami. 

-I co się tak cieszysz? – mruczę. 

Mieszkanie, jak się okazuje, jest jakieś 10 minut drogi od mojego bloku. Bardzo, bardzo niedobrze. Wywracam oczami patrząc jak Amy cieszy się z naszej "wycieczki". Mieszkanie jak mieszkanie. Czym się zachwycać? Czasami doprawdy jej nie rozumiem. Wchodzimy po schodach na drugie piętro i wchodzimy do kawalerki. Ot pokój, mała kuchnia i łazienka. Chociaż zmuszona jestem przyznać, że miejsce wygląda jak świeżo po remoncie i jest tam bardzo ładnie. Zostawiamy kurtki i torby na kanapie. Wreszcie możemy się odprężyć.

-To ja zaparzę tej herbaty...

Vincent znika za ścianą, a ja patrzę na ustawione równo kartony, zapewne z jego rzeczami. jeden jest już rozpakowany. Kiedy zastanawiam się, co w nim było, mój wzrok natrafia na zdjęcie w ramce, stojącej na szafce. Podchodzę bliżej i przyglądam się uśmiechniętej kobiecie, przytulającej dwójkę dzieci. Dziewczynka to chyba Victoria, a kobieta to pewnie jej mama. Są bardzo podobne. Skoro Vincent ma to zdjęcie muszą być w naprawdę dobrych stosunkach. Odruchowo biorę ramkę w ręce, ale ktoś bardzo szybko mi ją zabiera.

-Po co ruszasz, jak nie twoje? 

-Tylko oglądałam. 

-Mówiłem, żebyś przyszła do kuchni.

-Tak?

-Herbata już gotowa. Amy jakoś słyszała, jak was wołałem. 

-Sorki, nie słyszałam.

-Tak. Byłaś zbyt zajęta oglądaniem moim prywatnych rzeczy – stwierdza Vincent, a ja oponuję pospiesznie:

-Ej.  To było na wierzchu. Tylko patrzyłam.

-To nie patrz, tylko zachrzaniaj do kuchni. Migiem.

-A w ciebie, co wstąpiło? – pytam, nie ruszając się z miejsca. – Poza tym nawet nie spytałeś, jaką chcę herbatę.

-Tylko jedną mam. Za chwilę możesz wcale nie dostać.

-Dobra, dobra... Już idę.

-Uwielbiam na was patrzeć – rozczula się Amy, a ja rzucam jej krytyczne spojrzenie tuż zza pleców Vincenta. W dodatku chyba mam deja vu. – Pasujecie do siebie.

-Wątpię w to – pada w odpowiedzi i atmosfera robi się napięta.

-No właśnie.

-Ty się nie odzywaj bałwanku... Nie masz pojęcia, o czym rozmawiamy...

-Jak to! No, już nie przesadzaj.

-Siedź cicho bałwanku i pij tą herbatę.

-Nie poganiaj mnie – syczę. – Takie zachowanie nie przystoi gospodarzowi imprezy.

-Nikt was tu nie zapraszał.

-Buc... A wyglądałeś na tak szczęśliwego, że idziemy z tobą.

-Z twojej wizyty się akurat najmniej ucieszyłem.

-Oj, Vince... Zawsze jesteś taki wredny dla Lucy.

-W przeciwieństwie do niektórych ludzi, wolę wyrażać brak sympatii otwarcie.

-Jakich ludzi? – pytam, czując się nieco odsunięta od rozmowy, a to mnie jakoś wyjątkowo irytuje.

-Nie martw się, ciebie to nie dotyczy. Jesteś szczera do bólu. No... Przynajmniej naiwna.

-Nie jestem naiwna!

-Nie drzyj się. Nikt nie jest głuchy.

-Zawsze jesteś wkurzający, ale dziś twoje zachowanie jest jeszcze gorsze, niż zwykle – stwierdzam. – Wracam do domu.

-Już? – wyje Amy.

-Już. Zresztą i tak mam jeszcze coś do zrobienia.

-Niby, co takiego?

-Nie twoja sprawa.

Wychodzę z kuchni, biorę swoją kurtkę i torbę, po czym wychodzę z mieszkania, nie czekając na niczyją odpowiedź. Jestem wyjątkowo wkurzona, aż rozpiera mnie energia. Najchętniej wyładowałabym ją na Vincencie, ale nie mam zwyczaju bić ludzi. Może pora to zmienić... W efekcie biegnę przed siebie, próbując wyładować gniew. W amoku zapominam, że jest zima, pod śniegiem lód, a ja noszę kurtkę i moja koordynacja jest lekko mówiąc do bani. Czuję jak rozjeżdżają mi się nogi, przez chwilę gibam się na boki, balansując. Ostatecznie i tak wywijam orła i z jękiem ląduję na tyłku. Nie ukrywam, że boli. W dodatku przez to wszystko, coś mi przeskoczyło w kolanie. No i ono teraz też boli. Dłuższą chwilę siedzę na skutej lodem ziemi, nie wiedząc, czy dam radę wstać.

-Daj rękę, pomogę ci – słyszę znajomy głos i nie wiem, jak zareagować. 

-Dzięki, ale sama sobie poradzę.

-Próbuję być miły. Nie utrudniaj mi tego - mówi Sebastian.

-Twoja uprzejmość i tak już była wystarczająco podejrzana wcześniej. Po ostatnim razie nawet bardziej.

-Nie kłóć się ze mną, ile będziesz tak siedzieć – mruczy i chwytając mnie za ramiona, siłą stawia na nogach.

I ot, zaskoczenie, bo stoję. I chociaż myślałam, że zrobił to, żeby mnie, może, popchnąć w zaspę obok, nic takiego się nie dzieje.

-I co tak patrzysz? Nic ci przecież nie zrobię.

-Ah... Wiem.

-Byłaś u Vincenta? – pyta Sebastian, kładąc ręce do kieszeni.

Wyraźnie unika kontaktu wzrokowego...

-Tak. Amy wprosiła się na herbatę i mnie też tam przy okazji zaciągnęła.

-Amy? Serio?

-Nom. Czemu miałabym kłamać?

-I gdzie jest teraz?

-No, raczej jeszcze tam siedzi – stwierdzam. – Gdyby zdążyła wyjść, to ona podniosłaby mnie z ziemi, a nie ty.

-A ty dlaczego tam nie siedzisz?

-To jakieś przesłuchanie? – pytam podejrzliwie. – I patrz na mnie, jak ze mną rozmawiasz. Co to ma być?

-Sorry... Po prostu trochę mi głupio po... No wiesz. Nie zdążyłem jeszcze nawet przeprosić za...

-Daj spokój. Było minęło. Dostałeś już nauczkę i tyle w temacie. – Sebastian patrzy na mnie zdziwiony, jakbym oznajmiła, że jestem syreną albo jednorożcem. Co najmniej. A najlepiej jednym i drugim.  – Co? To źle? Powinnam się gniewać? Chyba lepiej dla ciebie, jeśli nie chowam urazy.

-Trochę mnie zaskoczyłaś. Sądziłem, że lepiej będzie nie pokazywać ci się na oczy.

-Ale i tak przyszedłeś pozbierać mnie z tej ślizgawki.

-No wiesz... Siedziałaś tam. Myślałem, że nie możesz wstać.

-Szału nie było, ale jak widzisz, żyję. Dzięki.

-Nie ma sprawy – odpowiada Sebastian i nawet się uśmiecha. – To... Dlaczego wyszłaś od Vinca?

-Wkurzył mnie. Nie, żeby to była jakaś nowość, ale dziś osiągnął nowy poziom dupkowatości.

-Nie wiem, czy to dobrze, że został z Amy sam na sam.

-Rzuci się na nią? Wiedziałam, że to zboczeniec...

-Nie.

-Amy rzuci się na niego?

-Nie.

-Więc, czemu źle, że są tam we dwoje? – pytam. – Zazdrosny jesteś o któreś?

-Ani trochę.

-Więc? – ponaglam go.

-Oni się przecież nie lubią.

-Nie?

-Nie zauważyłaś?

-Nieeee... Ani troooochę... – mruczę, kręcąc przecząco głową.

-Ślepa jesteś?

-Ej! Ale serio... W życiu bym nie powiedziała. Przecież nawet siedzieli razem parę razy. I generalnie myślałam, że się przyjaźnicie we trójkę.

-Nie lubią się. Od samego początku. Po prostu... Oboje nieźle udają. Chyba po to, żeby nie psuć atmosfery i nie uprzykrzać innym życia.

-Hm... Nie uprzykrzać życia. Vincentowi to akurat niezbyt wychodzi.

Wracam do domu mocno zdziwiona, a może zdezorientowana. Już wystarczająco zdziwiło mnie zachowanie Sebastiana. Zmiana o 180 stopni, ale wieść o tym, że Vincent i Amy nie przepadają za sobą chyba to przebiła. Zastanawiam się nad tym  już jakiś czas, ale nie potrafię w ich zachowaniu dojrzeć żadnej oznaki braku sympatii i mimowolnie wyciągam z kieszeni telefon, po czym dzwonię do Victorii.

-Słucham?

-To ja – mruczę do telefonu.

-Lucy, coś się stało?

-Nie. Znaczy... Oh, no cóż... Spotkałam Sebastiana.

-Co? Gdzie?

-Niedaleko domu Vincenta. Był nawet miły, ale tak normalnie miły. Ale nie dlatego dzwonię.

-A dlaczego?

-Sebastian powiedział mi, że Vincent i Amy się nie lubią. To prawda? – pytam. – Jesteś jego kuzynką i pomyślałam, że coś wiesz. Bo ja serio, nigdy nie zauważyłam...

-No wiesz...

-To prawda?

-Chyba nie powinnam się wypowiadać.

-Czyli to prawda. Pewnie nie powiesz mi dlaczego tak jest. Eh... Nie chcesz nic powiedzieć, to nie.

-Nie denerwuj się.

-Nie denerwuję. Przynajmniej nie na ciebie.

-A na kogo?

-No, a jak myślisz.

-Coś się stało potem jak poszłam? – Victoria wydaje się być zmartwiona.

-Znalazła nas Amy. Wprosiła się Vincentowi na herbatę i ja też musiałam iść z jakiegoś powodu – tłumaczę – Zgodził się. Dlatego nie pomyślałabym, że się nie lubią i jaki w ogóle miało sens wpraszanie się do kogoś z kim nie możesz się dogadać? Nie rozumiem tego... Ale mniejsza z tym. Tylko Vincent był strasznie wkurzający. Ah. Sorry, nie powinnam tak mówić, w końcu to twój kuzyn.

-W porządku. Wiem, przecież, jaki ma charakter...

-No i pal licho tego „bałwanka”, ale totalnie wykluczyli mnie z rozmowy. Ale przede wszystkim ton. Miał bardzo brzydki ton głosu. Jeśli nie lubi Amy to dlaczego wyżywał się na mnie? Co to w ogóle ma być? – pytam z irytacją w głosie. – No, więc wyszłam...

-Nie odmówił tej herbaty, bo ty też tam byłaś.

-No i co, że tam byłam? Ja nawet nie chciałam iść. To znaczy... Nie zależało mi, a na pewno nie dziś.

-Nieważne... To, co go wkurza to nie Amy sama w sobie, tylko to, że się z nią trzymasz – oznajmia z powagą Victoria i jestem nieco zaskoczona. Zazwyczaj unikała takich rozmów. – Amy naprawdę nie jest zbyt w porządku. Nie umiem ci dokładnie powiedzieć... Ale wydaje się fałszywa. Vince też mi zbytnio nie chciał nic powiedzieć, ale musi mieć jakiś powód, że się tak zachowuje. Znam go już trochę.

-Czyli, co? Chcesz mi powiedzieć, że mam urwać z nią kontakt?

-Tego nie powiedziałam, ale...

-Ale? – warczę, po czym biorę głęboki oddech. – Ja was po prostu nie rozumiem. Podajcie mi jakiś logiczny powód. Jeden logiczny powód, a więcej się do niej nie odezwę – mruczę już spokojniej. – Poza tym, wiesz... Trochę jej zawdzięczam. To dzięki niej poznałam tyle ludzi. W tym Vincenta i ciebie, bo to Amy wyciągnęła mnie wtedy na halę.

-Przepraszam, nie powinnam była nic mówić, ale Vincent sam nic ci nie powie.

-Nie przepraszaj, bo sama spytałam. Po prostu nie rozumiem. Nie lubię nie rozumieć.

-W porządku.

-Swoją drogą... Ty i Vincent całkiem nieźle się rozumiecie, nie? Chyba macie dobry kontakt – stwierdzam po chwili namysłu. – W jego mieszkaniu widziałam zdjęcie. To byliście chyba wy i jakaś kobieta.

-Moja mama.

-Tak myślałam. Jesteś do niej bardzo podobna.

-Dzięki.

-To była jakaś impreza, czy jeździliście do siebie na przykład na wakacje?

-Nie.

-Nie? Nie jeździliście? Musieliście się widywać. A może mieszkacie po sąsiedzku?

-Prawdę mówiąc... My...

 ***

No, więc tak... Ja wiem, uwielbiam igrać z ogniem. Wiem, jestem podła. Już ostatni rozdział skończył się specyficznie i tak, przyznaję się do winy, specjalnie nie rozwinęłam akcji w tym i tak specjalnie znów zakończyłam go w ten sposób >.< Ale musiałam to zrobić!

Sebastian natomiast pojawił się spontanicznie. Planowałam najpierw odsunąć go w cień na parę rozdziałów, ale jakoś tak wyszło. Płynęłam z prądem i się pojawił Sebastian, ale zobaczymy, co będzie dalej. 

Mam nadzieję, że się podobało. Pozdrawiam.

 :*
P.S. Kolejny rozdział może pojawić się z opóźnieniem z powodów technicznych. Jego stan to obecnie 80%, więc jest nieźle. Tylko zepsuł mi się komputer i jeśli nie będę miała dostępu do jakiegoś innego, będzie poślizg. Biorąc jednak uwagę, że to weekend może uda mi się do kogoś wprosić na komputer i opublikować w terminie.
Mój komputer [*] Módlmy się!