Szept 13 ~ Przypadek czy przeznaczenie?

 Ok! Jest 16 maja - jest rozdział. Zapraszam do lektury i równie mocno zapraszam do wzięcia udziału w nowej ankiecie. Pozdrowionka i enjoycie!

***

Wchodzę do budynku uczelni i rozglądam się dyskretnie. Muszę wreszcie znaleźć tego chłopaka... Niestety nie wiem jak się nazywa. Nie wiem nic. Poza tym, że umiem go rozpoznać. Zanim jednak mam czas cokolwiek zrobić, ktoś podchodzi do mnie z uśmiechem na ustach.

-Cześć - mówi. - Pamiętasz mnie?

-D-David?

-Tak. Poznaliśmy się na karaoke.

-Tak, tak. Pamiętam - odpowiadam wesoło. - Co tam?

-Wiesz, co... Zbieram znajomych na mały wypad. Chcę wciągnąć kumpla z domu. Nie jest zbyt towarzyski, ale obiecałem mu, że pomogę mu poznać trochę ludzi i, że będzie fajnie. Gadałem już z Amy. A ty jak się na to rozpatrujesz? - pyta z nadzieją w głosie David. - Możesz zabrać też tą cichą dziewczynę i Vincenta?

-Victorię i Vincenta? - dziwię się. - Mogę z nimi pogadać.

-To świetnie.

-Kiedy?

-Dziś o 16 przed wyjściem? Może być?

-Jasne, mi pasje. A gdzie idziemy?

-Znam fajną knajpę z promocjami dla studentów. Mają też niezłą muzę, więc.

-Mhm. No ok. To do zobaczenia.

-Świetnie. Hej.

Z uśmiechem na ustach kieruję się do sali wykładowej.

-Hej, Vince.

-Lucy? Hej...

-A ty co taki niemrawy? - pytam. - Coś się stało?

-Nie.

-A właśnie... Pamiętasz Davida, nie? - zaczęłam. - To on widzisz, próbuje zebrać ekipę do knajpy, bo coś tam obiecał kumplowi. I miałam spytać ciebie i Victorię, czy idziecie.

-Nie mogę, dziś przenoszę rzeczy do nowego mieszkania.

-A no tak... - mruczę. - Może... Chcesz, żebym pomogła? Razem poszłoby szybciej.

-Nie trzeba.

-Ah. No szkoda...

-Szkoda? - podłapuje Vincent. - Skoro tak ci zależy to może przyjdę.

-Nie zależy. Z uprzejmości pytałam! - odpowiadam pospiesznie i idę szukać Victorii.

Nie udaje mi się jej jednak znaleźć zanim dopada mnie Amy, a tym bardziej przed rozpoczęciem wykładu, więc dyskretnie piszę do niej SMSa o imprezie oraz pytam, czy idzie.

-Psst. Luuucy... Idziesz dzisiaj?

-Tak. Raczej tak - odpowiadam szeptem, bo wykładowca ma wyraźnie zły humor i tym razem głośne pogaduchy chyba nie przejdą.

-Zastanawiam się, co to za kolega... - mruczy pod nosem Amy.

-Oh. Zainteresowana? - pytam, przyglądając jej się bacznie.

Wreszcie kończą się wykłady i zbliża czas spotkania przed wyjściem. Razem z Amy jesteśmy tam jako pierwsze z paczki, Victoria dołącza do nas chwilę później, gdyż wychodzi z zajęć niemal ostatnia. Karoline i Rosalie przychodzą trochę później, po swoich zajęciach. Razem z nimi maszeruje oczywiście David i ktoś jeszcze. Domyślam się, że wspomniany wcześniej kolega. Dopiero gdy są bliżej, uderza mnie fakt, że "kolega" wygląda znajomo. To chłopak, którego spotkałam na wyższym piętrze. Istne zrządzenie losu, że sam napatoczył mi się w ręce. Nie mogłam prosić o lepszą i bardziej przypadkową okazję, by nawiązać z nim kontakt. Zwłaszcza, że tego dnia pozna więcej osób, jeśli w najbliższym czasie coś się wydarzy, wyślizgnę się z tego bez problemu. Wiem tylko, że muszę panować nad zachowaniem Umbry. To napawa mnie lekkim niepokojem, lecz ona domyślając się chyba, co planuję, nie wchodzi mi tym razem w drogę i nie próbuje działać po swojemu. Jest wyjątkowo cierpliwa.

Potem dołączają do nas jeszcze 3 osoby, ale witają się jedynie z Davidem i jego kolegą, ignorując zupełnie pozostałych obecnych. Nic z resztą dziwnego, gdyż są to, jak sądzę, dwójka zakochanych i ich koleżanka, którą traktują jak piąte koło u wozu. Zniesmaczona zachowaniem nowo-przybyłych wywracam oczami i wymownie patrzę na Ami i Victorię.

Nie idziemy nigdzie daleko, bo już przecznicę dalej znajduje się knajpa, o której mówił David. Mamy zarezerwowany duży stolik, ale ewidentnie podzielony na dwie części, no właściwie trzy. Ja, Victoria, Amy, potem Rosalie, Karoline i David, jego przyjaciel, któremu, jak się okazało, na imię Max, no i trzecia to tamci pozostali. Sebastian też podobno był zaproszony, ale z tego, co mi wiadomo, nie pojawi się dzisiaj. Tak samo Vincent, który odmówił pomocy z przeprowadzką. Wzdycham cicho i zamawiam tradycyjnie mojito. Bez tego chyba nie przebrnę przez ten wieczór. Święta trójca, która nie raczyła się przedstawić, działa mi na nerwy. Muszę się zrelaksować, zanim naprawdę rzucę  im jakiś bardzo nieuprzejmy komentarz.

-Spokojnie - szepcze do mnie Amy.

-Nie wkurza cię to? - pytam, krzyżując ręce na piersi. - Bo mnie bardzo.

-No, to trochę chamskie, że nas ignorują - Nawet Victoria przyznaje mi racje. - Mogli się chociaż przestawić.

-Cóż... Łaski bez - mruczę, marszcząc brwi, gdy panna-piąte-koło-u-wozu zerka w naszą stronę. Posyłam jej lodowate, uporczywe spojrzenie, aż dziewczyna nieco zmieszana odwraca wzrok. - Ja im dam... Traktować nas jak jakiś gorszy gatunek - cedzę przez zęby.

Max też na swój sposób działał mi na nerwy. Przedstawił się miło, z uśmiechem i nienawiść Umbry nie ma z tym nic wspólnego. Jednak w jego oczach jest coś, co bardzo mi się nie podoba. Jakby kryło się tam szaleństwo. Lekko zbłąkany wzrok, jakby chłopak był zwyczajnie nieśmiały, ale to nie to. Gdzieś już coś takiego widziałam, ale nie mogę sobie przypomnieć.

I mimo kolejnego drinka moja irytacja zaczyna sięgać zenitu. Marszczę brwi, stukając nerwowo palcami o blat stołu. Wzdycham raz za razem i wywracam oczami. Panna piąte koło już dawno straciła odwagę, by w ogóle patrzeć w naszą stronę, co Amy skwitowała cichym śmiechem.

-Niech to - warczę. - Zaraz stąd idę...

-Oj, daj spokój, Lucy... Zostańmy skoro już się zgodziłyśmy.

-Victoria, a ty co o tym myślisz?

-Chyba nie wypada nam wyjść, skoro przystałyśmy na prośbę Davida.

-Eh, ty też?

Próbujemy we trzy zająć się rozmową. Niech sobie tamci nie myślą, ale sam fakt, że zostałyśmy potraktowane w ten sposób, mocno psuje atmosferę. Zaczynam się zastanawiać, czy nie robią tego specjalnie, bo nawet Rosalie i Karoline wyglądają na niezbyt zadowolone rozwojem wydarzeń. W dodatku moja irytacja naprawdę przekracza już wszelkie dostępne progi i zaczyna dobijać się do cudzych domów. Do głosu dochodzi Umbra. Tym razem jednak nie próbuje atakować Maxa. Najwyraźniej jej również cała ta impreza niezbyt się podoba, bo widzę, że światło w knajpie zaczyna mrugać. Jedna żarówka może być po prostu źle dokręcona, ale nie cztery. Wiem, że muszę się uspokoić zanim światło całkowicie wysiądzie. Oddycham głęboko, ale słyszę urywki rozmowy zza stołu. Święta trójca specjalnie mówi głośno i bez wątpienia o nas. 

Mają tupet! W końcu żarówki strzelają i cała knajpa pogrąża się w ciemności. Słychać pisk dziewczyn i panuje harmider. Gdzieś przez krzyki i szuranie krzeseł przebija się głos barmana "proszę o spokój, zaraz się tym zajmiemy". Wątpię jednak, by im się to udało. W mroku zaczynam się uspakajać i teraz boję się, żeby tylko nikt nie odkrył, że to moja sprawka. Zastanawiam się czy wyjść, bo część ludzi ucieka z przerażeniem. Pewnie myślą, że jakiś kontrahent się bawi. Wtedy czuję, że Victoria ściska moje ramię, a jej dłonie drżą.

-Spokojnie - mruczę pewna, że boi się ciemności. Wtedy jednak wyczuwam w pobliżu znajomą rządzę krwi.
Znajome uczucie. Czarny pies. Tylko kiedy się zjawił? Jakim cudem nie zauważyłam? I co tu robi? Ale nie ma czasu na to, żeby myśleć. Wiem, że muszę jak najszybciej zabrać Victorię i Amy jak najdalej stąd. Tylko, że Amy nie ma już obok. Może wyszła... Wtedy ktoś chwyta mnie za ramię i ciągnie nas obie na zewnątrz budynku. Gdy pada na nas światło, widzę Vincenta.

-Co ty tu robisz?

-Chodź - rozkazuje i znów ciągnie nas za sobą.

-A co z Amy? 

-Już... Wyszła. Chodź!

Cała nasza trójka biegnie ile sił w nogach, aż jesteśmy już daleko od epicentrum zamieszania. Wszyscy oddychamy ciężko po zimowym sprincie. Płuca mnie bolą, bo nałykałam się zimnego powietrza. 

-Vince... O co tu chodzi? - pytam zdyszana. 

Byłam pewna, że żarówki to moja sprawka, czyżbym się myliła?

-Byłem już prawie na miejscu, żeby do was dołączyć...

-Skąd wiedziałeś, gdzie jesteśmy? - dziwię się.

-Ode mnie - odpowiada Victoria.

-Co się właściwie tam stało?

-Miałem już wchodzić i usłyszałem huk, a potem parę osób zaczęło uciekać. 

-Ludzie uciekali, a ty wbiłeś tam, żeby nas wyciągnąć?

-A co miałem zrobić?! Skoro coś się działo?!

-No nie wiem! Rozsądek nakazywałby spierdalać! - krzyczę w odpowiedzi.

-To dlaczego siedziałaś tam z dupą, zamiast zabrać Victorię i uciekać?!

-Nie wiem! Do cholery!...

Niczego nie rozumiem. Dlaczego Vincent zjawił się akurat w takiej chwili? I wciąż martwi mnie fakt, że "czarny pies" pojawił się tuż obok ni z tego, ni z owego. Zaciskam dłonie w pięści, a nogi mam jak z waty. Zauważam obok nas ławkę i siadam szybko, zanim stracę całkowicie siły.

-Ja was przepraszam... Ale wrócę już do domu - wtrąca się Victoria. - Mam już dość wrażeń jak na jeden dzień...

-Odprowadzę cię - proponuje Vincent.

-Nie! To znaczy... Nie. Poradzę sobie. 

-Victoria, uważaj na siebie - mruczę pod nosem. - Bardzo uważaj.

-Zawsze to robię. Pa.

-Vince, idź z Victorią lepiej - stwierdzam, ale nie mogę powiedzieć, dlaczego tak sądzę.

-I tak nie pójdzie. Zbyt się o ciebie martwi - śmieje się Victoria i pospiesznie znika za rogiem ulicy. 

Jestem nieco zaskoczona, że nieśmiała, cicha Victoria okazuje się być mniej przejęta całym wydarzeniem, niż ja. Może dlatego, że nie zauważyła tej złowrogiej aury, ale wydaje mi się, że nawet zwykły człowiek może to zauważyć. Prawdopodobnie to dlatego część ludzi zaczęła uciekać z krzykiem. Mnie natomiast sparaliżowało... Doprawdy struchlałam na miejscu, spotykając się niespodziewanie z moją największą zmorą. Nawet teraz trzęsę się jak liść na wietrze. Klnę w duchu na siebie. Gdyby nie Vincent mogłoby być bardzo źle. Właściwie zaczynam się na jego widok coraz bardziej cieszyć. Na swój sposób, bo nadal go nie lubię. Jak dotąd jednak miał zawsze dobry timing, kiedy zjawiał się tak znienacka. Tak samo Victoria... Z jakiegoś powodu czuję, że coś ukrywa. Tylko, co?

-Ej... Żyjesz? - Pytanie rzucone jakby od niechcenia wyrywa odrywa mnie od moich myśli.

-Zmyśliłam się - odpowiadam, a Vincent wybucha śmiechem. - Serio?! To cię tak bawi?

-Cóż... Wyglądałaś raczej jakbyś się wyłączyła...

-Co?

-To znaczy, że masz tępy wyraz twarzy, jak o czymś myślisz - mówi Vincent.

W tej chwili jestem już tak skołowana i wkurzona za razem, że nie wytrzymuje. Wstaję i biorę zamach, by go uderzyć. Jakimś cudem moja ręka nie dosięga jednak celu. Stalowy uścisk na moim nadgarstku uniemożliwia mi to skutecznie. Przygryzam wargę, starając się opanować. 

-Puszczaj - warczę, wyrywając się. - Kim ty do cholery jesteś? - pytam. - Zawsze pojawiasz się niespodziewanie i w najdziwniejszym momencie. Myślałam, że nie masz za grosz siły, skoro wtedy dostałeś po pysku, ale jednak też się myliłam. Kim ty jesteś, co? - nie wytrzymuję.

-Mam lepsze pytanie...Kim TY jesteś?

-Ja?

-Tak. Ty. Zawsze zdajesz się przyciągać kłopoty. 

-To nie prawda! - burzę się.

-To czego się tak boisz? - pyta dla odmiany Vincent. - Nawet nie zauważyłaś, co? Oglądasz się nerwowo za siebie...

-No, bo...

-Czego się boisz?

-Żebym ja to wiedziała...

-Też to zauważyłaś, prawda? Coś... Było w tamtej knajpie. Dlatego ludzie uciekali – stwierdza Vincent z poważną miną, a ja czuję, że znów miękną mi nogi. – Instynktownie wyczuli zagrożenie i uciekli. Ty i ja... Też to czuliśmy. Ale ciebie sparaliżował strach – prycha kpiąco. – Czego się tak boisz?

-Ja...