Szept 3 ~ Jeszcze człowiek, a już bestia.

No dobrze! Gotowe! Poprawione! Czytałam kilka razy, więcej już nie chcę. Nie każcie mi ;) Radujcie się i enjoycie. 

*************************###############**************************

 Otwieram nagle oczy. Moje serce bije jak szalone, więc zrywam się na równe nogi. Coś ląduje z hukiem na ziemi- to książka. Biorę głęboki oddech. No tak. Przysnęłam, czytając książkę. Podnoszę ją z ziemi i siadam z powrotem na kanapie. Próbuje się uspokoić, chociaż to nie jest łatwe. To był tylko sen, tylko sen- powtarzam sobie w myślach. Znowu przysnęłam, czytając. Przecieram dłonią twarz i wciąż widzę... Tamte oczy, a w nich swoje własne, przerażone odbicie i nóż przy moim gardle. Ostatnio ten widok nawiedza mnie coraz częściej. Tylko nie wiem, dlaczego. Od tamtego czasu minęły już 4 lata, więc dlaczego czuję się tak bardzo przerażona? Może to przemęczenie. Ostatnio nie sypiam najlepiej. Właściwie, prawie wcale. Jedynie w ciągu dnia zdarza mi się uciąć sobie drzemkę, ale wtedy znów widzę tamte oczy. Czuję się, jakby coś złego miało się wydarzyć. Coś się zbliża, tylko co? Próbuję odgonić od siebie złe myśli. Zrobiłam już wszystko, co mogłam, by uniknąć kłopotów. Dlatego teraz żyję samotnie. No... Względnie samotnie.

Głośny dźwięk gitary basowej wyrywa mnie z zamyślenia, a bicie mojego serca znów przyspiesza. No tak. To mój telefon. Chyba muszę zmienić dzwonek, bo kiedyś dostanę zawału. Nie boje się śmierci. Ona i tak mnie już nie dotyczy. Jednak wciąż nie dotrzymałam obietnicy. Nie spełniłam JEJ życzenia. Wyciągam leniwie dłoń w stronę stolika i chwytam leżący na nim telefon. Patrzę na numer, który się wyświetla i naciskam zieloną słuchawkę. 

-Słucham- mówię ochrypłym głosem, więc próbuję odchrząknąć.

-Lucy, obudziłam cię?- rozległo się po drugiej stronie słuchawki.

-Nie. Obudziłam się właśnie chwilę temu. Coś się stało?

-A co się miało stać? Nie mogę już zadzwonić do swojej ukochanej córeczki?

-Mamo, ile według ciebie zmieniło się od wczoraj?- śmieję się, chociaż jest to wyraźnie wymuszone. Szybko, więc milknę.

-Po prostu ciężko mi się przyzwyczaić, że cie nie ma. W domu jest teraz tak pusto.

-Ja też tęsknie, ale wiesz, że to musiało się w końcu stać. Jestem teraz na studiach. Na razie nikogo tu nie znam, ale podoba mi się to miasto.

-No i to mnie martwi.

-Że mi się tu podoba?

-Minął już miesiąc, a ty wciąż nie masz przyjaciół- mówi cicho moja mama.  Wiem, że się o mnie martwi.- Nie możesz ciągle siedzieć sama.

-Wiem, wiem. Pracuję nad tym, więc przestań już. Poradzę sobie. Właściwie to umówiłam się dzisiaj na piwo z dziewczynami z mojego roku- oznajmiam entuzjastycznie, a w myślach klnę soczyście. Nie lubię jej okłamywać, ale jeśli to jedyny sposób, żeby przestała się martwić, nie mam innego wyjścia.- Tak, więc będę już kończyć. Muszę się zacząć szykować, bo się spóźnię. Zadzwonię do ciebie jutro, żeby zdać ci relację. W porządku?

-No dobrze. To do jutra, skarbie.

-Tak, tak… Też cię kocham, mamo.

Naciskam czerwoną słuchawkę i wreszcie mogę odetchnąć z ulgą. Tęsknie za nią. Niech to szlag. Ale nie mogę. Wiem. To moja wina, że się od niej odsunęłam. Może przesadzam, bo teraz potrafię doskonale się maskować. To, czego się boje to, jej miłość, jej ciepło. Gdybym znowu pozwoliła jej być tak blisko, jak kiedyś, prawdopodobnie nie wytrzymałabym. Wygadałabym się zwyczajnie. Tak ciężko mi ją okłamywać. Dlatego łatwiej mi, kiedy jest daleko. Gdy nie widzę jej twarzy, nie patrzę jej w oczy. Nie czuję aż takiego wstydu. Nie muszę wtedy przypominać sobie, że jestem bestią. To naprawdę boli. Nigdy nie czułam się specjalnie winna za to, co się stało. Chociaż wszystko to było moją winą. Ludzie jednak widzą to inaczej. Nie boją się nowiu, pełni, zmian fazy księżyca. Oni boją się nocy. Każdej, niezmiennie, od lat, a nawet stuleci. Gdy zapada zmrok, w ciemności czają się cienie. To ich każdy się obawia. Nikt nie mówi o tym głośno. Nikt nie wie jak z tym walczyć. Ludzie zamykają po zmroku drzwi i okna, jakby to miało ich uchronić. Prawda jest jednak przykra, nie ma dla nich ratunku. Nie pomogą im żadne mury. Nie nadają się żadne kryjówki. Nie ma żadnej obrony. 

Podchodzę do okna, kładę dłoń na szybie i wzdycham. Słońce zachodzi już za horyzontem, niedługo zapadnie zmrok. Przecieram palcami po brudnej szybie.

-Muszę je wreszcie umyć- mruczę z niezadowoleniem.

Powinnam uwinąć się do zmroku, więc szybkim krokiem przemierzam metry kwadratowe swojego małego królestwa. Własnego skrawka chaosu. Niemal wpadam na szafkę i wyciągam z niej środki czyszczące i ścierkę. Wracam do pokoju i zabieram się za mycie okna. Co prawda tylko tego, bo jest przy balkonie, a ja lubię oglądać przez nie zachód słońca, czekając aż nadejdzie noc.  Zamaszystymi ruchami przecieram szkło. Już po chwili widać wyraźny efekt. Szyba w drzwiach balkonowych również poddaje się mojej woli i już chwilę później lśni czystością. 

-No! Niezła robota- stwierdzam z uznaniem.

Wychodzę na balkon, by wyczyścić także drugą stronę. Kątem oka widzę, jak sąsiadka, starsza kobieta, nerwowo wygląda przez okno. Chylę głowę, szepcząc „dzień dobry”. Wreszcie otwiera okno.

-Niedługo będzie ciemno, więc lepiej wracaj do środka- mówi cicho.- Dokończysz jutro.

-Już prawie gotowe, ale dziękuję za troskę- odpowiadam z uśmiechem i przyspieszam cały proces czyszczenia. 

Udaję przejętą ostrzeżeniem, więc czym prędzej wracam do środka i zamykam wszystkie drzwi i okna. Zasłaniam je żaluzjami i dopiero wtedy chowam wszystkie przybory z powrotem do szafki. Tej nocy chyba nici ze spaceru. Sąsiadka bacznie obserwuje, a ja nie chcę, by nabrała podejrzeń. Denerwuje mnie mieszkanie w bloku, ale nie mam innego wyjścia. Wiem, że powinnam się cieszyć. Przynajmniej mieszkam sama. Włączam radio, by zagłuszyć rozmowę sąsiadów. Niech wiedzą, że tu jestem. Rozsiadam się wygodnie na kanapie. Dopijam zimną już herbatę i ziewam. Nie wolno mi spać. Nie chcę znów widzieć tych oczu. Trzęsę się na samą myśl, chociaż nie jestem już tą samą osobą, co kiedyś. Nigdy już nie będę. Wtedy jednak byłam jeszcze… Wtedy byłam. Nic zatem dziwnego, że te wspomnienia są dla mnie tak wstrząsające. Wzdycham z irytacją. Ile można czekać. Chcę, by za oknem było już ciemno. 

Nim zdążę się zorientować, krążę nerwowo po pokoju, wzdychając raz za razem. Czuję, że od tego wszystkiego zaschło mi w buzi. Z lekko obrażoną miną maszeruję do kuchni, żeby napić się wody. 

-Niech to!- burzę się, widząc pustą butelkę i dodaje spokojniej.- No i masz… Znowu zapomniałam kupić nową zgrzewkę. O tej porze sklepy już pozamykane. Niech to, niech to, niech to- warczę.

Jestem wściekła, ale nie z powodu wody. Zwyczajnie się niecierpliwię. Chcąc ostudzić swój zapał nalewam do szklanki wody z kranu i opróżniam całość za jednym zamachem. Z lekkim szczęknięciem odstawiam szklankę na blat stołu, łapiąc oddech.

Muzyka lecąca z radia bardzo szybko zaczyna mnie nudzić. Dłuższą chwilę rozbijam się po salonie w poszukiwaniu płyty. Oczywiście jest na samym dnie ostatniej szuflady, którą sprawdzam. Włączam odtwarzacz CD, a w głośnikach rozbrzmiewa Intro Królestwa. Stanowczo nie nazwałabym tego muzyką, gdyż przypomina raczej dźwięk trąbek 4 jeźdźców apokalipsy biblijnej, które oznajmiają, że anioł śmierci i zniszczenia zstąpił na ziemię. Gdyby miał nadejść koniec świata, właśnie coś takiego byśmy usłyszeli. Ale przecież… „Innego końca świata nie będzie.”- Jak to powiedział Czesław Miłosz w jednym ze swoich utworów. 

Gdy płyta przewija się, by zacząć odtwarzanie od nowa, jest już ciemno. Nie wyłączam odtwarzacza, a jedynie ściszam nieco muzykę, by nie przeszkadzała sąsiadom w czasie ciszy nocnej. Otwieram szafę i wyciągam bluzę, po czym zarzucam ją sobie na ramiona i naciągam kaptur na głowę. 

***

Starsza kobieta podejrzliwie spoglądała przez wizjer. Słyszała niepokojący hałas z mieszkania obok. Nie zatuszowała go nawet muzyka. Myśl, która zrodziła się w jej głowie, była zatrważająca. Coś mogło się tam przecież stać. Coś bardzo złego. Tuż za ścianą. Dlatego obserwowała klatkę schodową, a jej małżonek, starszy, sympatyczny jegomość, wyglądał ostrożnie przez balkonowe okno. Oboje modlili się żarliwie w obawie, iż spełni się ich przeczucie. Nagle drzwi jakby zaskrzypiały. Kobieta wytężyła wzrok , poprawiwszy okulary, które miała na nosie. Sąsiednie drzwi wciąż były zamknięte, ale przecież się nie przesłyszała. Wtedy zapaliło się światło z wbudowanym czujnikiem na ruch. Ktoś musiał tamtędy przechodzić, ale nikogo nie było w zasięgu wzroku. Nie. Coś jednak było stanowczo nie tak. Drzwiczki dla zwierząt, które zamontowali poprzedni właściciele, wciąż się chybotały. Kobieta zadrżała, gdy ciarki przeszły jej po plecach. Przerażenie malowało się na jej twarzy, a w oczach zagościł strach. Gdy coś czarnego mignęło przed jej oczami, ledwo zdążyła zasłonić usta, by nie wydobył się z nich krzyk. 

Nagle uśmiechnęła się rozbawiona , aż zaczęła się śmiać. Po klatce schodowej harcował czarny kot z białym kołnierzykiem. Kobieta odetchnęła z ulgą. 

-To tylko kot- mruknęła i poszła poinformować małżonka o swoim odkryciu.

Tymczasem kot przycupnął na skraju schodów i spojrzał na drzwi, za którymi jeszcze chwilę temu stała starsza pani. Nie zwlekając jednak dłużej, radośnie pomknął w stronę wyjścia. 

***

Wreszcie wydostałam się z domu, ruszam, więc przed siebie, skryta w mroku nocy. Idę radośnie, stawiając krok, za krokiem. Uśmiecham się tak szeroko, że obawiam się, iż pęknie mi skórka na twarzy. Szczerzę się, pełną gębą, do ciemności, do księżyca, do gwiazd, które święcą jasno na ciemnym teraz nieboskłonie. Ledwo powstrzymuje się od radosnego, lekko szaleńczego śmiechu. Czuję się dobrze, wręcz wyśmienicie. Czuję się wolna! Czuję się kompletna! Czuję się tak potężna, wszechmocna i niezłomna. Niepokonana. Czuję się szczęśliwa! Cholernie szczęśliwa, chociaż zgrzeszyłam chęcią do życia. I może właśnie dlatego, że złamałam zasady, wyszłam poza ramy człowieczeństwa… Może właśnie dlatego świat wydaje się tak piękny, niezwykły i nieskalany. Czy ja już oszalałam, czy w ciemności odnalazłam sens własnego istnienia?

- Jest już ciemnooo, ale… Wszystkoooo jednooo- śpiewam radośnie. W końcu milknę, zatrzymując się w pół kroku.- To na pewno tak leciało?- pytam. Nikt mi jednak nie odpowiada. Otacza mnie tylko ciemność i cisza, więc niezrażona idę dalej. Wyciągam z kieszeni moją mp3 i włączam przycisk odtwarzania. Zakładam słuchawki na uszy. -As we Dance with the devil tonight- wyję wesoło, wtórując piosence.

Wskakuję na murek i wyciągnąwszy ręce na boki. Zamykam oczy i wyobrażam sobie, że znajduję się wysoko nad ziemią. Powoli przesuwam stopę nad liną, robiąc pierwszy krok. Po widowni przechodzi szmer przerażenia i zachwytu. Nie ma przecież żadnych zabezpieczeń, a ja mknę niezrażona. Bez problemu utrzymuję równowagę i docieram na drugi koniec. Wtedy zeskakuję z murku, otwierając oczy. Uśmiecham się i robię teatralny ukłon do niewidzialnych widzów. 

Gdy wychodzę spod prysznica, owijam się ręcznikiem i drepczę do pokoju. Znowu zapomniałam ubrań. Przez zaciągnięte żaluzje wpadają pierwsze promienie wschodzącego słońca. Już świta. Idę, więc do kuchni, by przyszykować jakieś śniadanie. Jednak z przykrością stwierdzam, że nie jestem głodna. Toteż wstawiam wodę na coś do picia. Szperam przez chwilę w szafce w poszukiwaniu herbaty. Ku mojej uciesze, natrafiam dłonią na puszkę, w której spodziewam się znaleźć to, czego szukam. Jest podejrzanie lekka, na szczęście w środku wciąż znajduje się jeszcze kilka torebek.

-Jest dobrze. Będzie herbata- mruczę do siebie z zadowoleniem. Wsypuję do kubka resztę cukru prosto z cukierniczki i wzdycham. Szafki świecą pustkami.- Przydałaby się jakaś gosposia- stwierdzam smutno, bo wiem, że żyję w chaosie, którego nawet ja czasem nie potrafię pojąć.

Kocham swój chaos, jednak okupuję go brakiem sensownego pożywienia. Każdego dnia modlę się, by moja mama nie wpadła z niezapowiedzianą wizytą. Przecież wiem, że jestem nieprzystosowana do życia.

Z każdą chwilą jestem coraz bardziej senna, ale pora już wychodzić. Dość szybko udaje mi się dotrzeć do głównego budynku mojej uczelni. Wciąż jest trochę czasu, nim zacznie się wykład. Sala jest jeszcze niemal pusta. Siadam w ostatnim rzędzie tuż pod ścianą. Gdy pomieszczenie się zapełni, będę mogła wreszcie iść spać. Wśród ludzi śpi mi się lepiej. Nie mam wtedy koszmarów. W ogóle rzadko coś mi się śni. Bardzo rzadko, jest tak już od 4 lat. No tak… Umbra mówiła mi, że tak będzie. W okresie, gdy jeszcze mogłam usłyszeć jej głos, opowiedziała mi wiele rzeczy. Trwało to przez jakieś pół roku. Rozmawiałyśmy coraz mniej i mniej, aż w końcu umilkła. Obiecała jednak, że kiedyś usłyszę ją ponownie, gdy nadejdzie czas, bym dotrzymała obietnicy i spełniła jej życzenie. 

Nigdy nie poznałam jej prawdziwego imienia. Dlatego właśnie nazwałam ją Umbra, co z łacińskiego znaczy „cień”. Imię dość adekwatne do jej istoty. Umbrze natomiast to nadane przeze mnie imię chyba nie przeszkadzało. Nigdy, bowiem, nie protestowała. Ja zaś czułam się lepiej, mogąc się jakoś do niej zwracać. Nie chciałam, by na zawsze pozostała dla mnie bezimienna. Umbra nie lubiła o sobie mówić. Tak przynajmniej wywnioskowałam z jej reakcji, a raczej wymownego milczenia, kiedy pytałam o coś osobistego. Nie wiedziałam o niej prawie nic. Domyśliłam się jedynie, że musiała być niewiele starsza ode mnie. Tak uważałam, słuchając jej głosu. Może dlatego uznała, że będę w stanie spełnić jej życzenie. Tak, czy siak, zgodziła się mi pomóc, a może zwyczajnie zlitowała się nad żałosną dziewczyną, kurczowo trzymającą się swojego życia. Pozostaje mi zgadywać, co nią kierowało. W efekcie uratowała mnie i to mi wystarcza.

Sala powoli się zapełnia, a ja opierając się na łokciach, z palcami złożonymi w „piramidkę” bacznie obserwuję ludzi. Bez konkretnego powodu. Tak po prostu. Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest to swego rodzaju hobby. Z zadowoleniem stwierdzam, że nikt nie zwrócił na mnie specjalnej uwagi. Ot, kolejna, zwykła dziewczyna. Niczym się przecież nie wyróżniam. Tak, więc jestem zwyczajna. Jestem? Nie jestem. Nie wiem-nie sądzę. Kiedyś byłam, ale to dawne dzieje. Teraz, gdy patrzę wstecz, zastanawiam się... Lecz jestem grzesznym stworzeniem. Jeszcze człowiekiem, a już bestią. Nie potworem. Bestią. Po części cieniem. Tak. Cieniem człowieka. Ale nie żałuję. Nie teraz. Kiedyś przyjdzie dzień zapłaty, ale jeszcze nie nadszedł. To nic, bo nie lękam się dnia sądu. Ja znam prawdę, patrzę w ciemność i widzę. Widzę cienie tańczące w mroku, ponieważ pochodzę z czeluści chaosu, który jest mi domem, ostoją, przystanią. Chaos jest moim azylem. 

Ziewam przeciągle  i opieram się o ścianę. Naciągam na głowę kaptur i zamykam oczy. Chcę spać. Wreszcie mogę, bo wykładowca właśnie zaczyna swój wykład. 

-Hej- słyszę czyjś głos i z niezadowoleniem podnoszę wzrok.- Zawsze śpisz na wykładach. Wszystko w porządku? Co ty robisz w nocy?

Dziewczyna, która siedzi obok mnie, uśmiecha się lekko. Wygląda znajomo, lecz mój mózg domaga się snu i nie chce skojarzyć twarzy.

-Tak. Wszystko w porządku.

-A może jesteś jedną z nich?- żartuje dziewczyna, ale w napięciu czeka na moją reakcję. Patrzę na nią przez chwilę i przechylam głowę na bok.

-Z nich?- dziwię się.

-No wiesz. Z NICH…

*************************###############**************************

Pisząc fragment na klatce schodowej, ktoś mnie szturchnął w ramię ( bo de facto pisałam to w miejscu, w sumie, publicznym) i myślałam, że sama dostanę zawału. >.<

I właściwie miałam ochotę napisać, że Lucinda spierdzieliła z tego murka. Kurde. Zaczynam żałować.